Er zijn drie redenen waarom we onze grenzen vaak niet aangeven:
We willen geen gedoe.
Je wilt de sfeer goed houden, geen collega teleurstellen, of niet overkomen als ‘die ene lastige’.
We willen presteren.
Grenzen stellen voelt soms als falen. Alsof je het niet aankunt. En dus doe je maar alsof het nog lukt.
We hebben het nooit geleerd.
Misschien is het je vroeger afgeleerd: “niet zeuren”, “even doorzetten”, “maak het eerst maar af”. Je lichaam geeft grenzen aan, maar je hoofd negeert ze.
Het gevolg? Je schuift steeds een beetje op. Je werkt langer door, neemt vaker iets over, zegt voor de zekerheid maar ja. En voor je het weet, is jouw grens geen grens meer, maar een doorgang.
Niet alleen aan stress of vermoeidheid. Juist aan gedrag dat je normaal niet laat zien. Bijvoorbeeld:
Je maakt cynische opmerkingen in het team, ook al wil je professioneel blijven.
Je ontwijkt bepaalde taken of collega’s waar je eerst prima mee omging.
Je voelt irritatie bij verzoeken, maar zegt alsnog “is goed hoor”.
Je werkt harder dan ooit, maar voelt je minder gewaardeerd dan ooit.
Anderen merken het soms eerder dan jij. Een partner zegt: “Je bent thuis kortaf.” Of een collega vraagt: “Red jij dit allemaal nog wel?”
Let op dat soort signalen. Ze wijzen op één ding: je grens is bereikt, maar nog niet uitgesproken.
Niet per se. Je hoeft niet meteen een werkflip te maken. Voor sommigen is aangepast werk of minder uren al voldoende. Voor anderen wordt jZeg niet:
“Ik doe het wel weer, maakt niet uit.”
“Ik weet niet of ik het red, maar ik kijk wel even.”
“Ja, is goed” (terwijl je nee bedoelt).
Zeg liever:
“Mijn planning zit vol, dus dit lukt niet meer vandaag. Wat kan er schuiven?”
“Ik kan dit oppakken, maar dan vervalt mijn andere taak. Wat heeft prioriteit?”
“Ik merk dat mijn grens bereikt is. Kunnen we dit even bespreken?”
Duidelijk is niet bot. Het voorkomt juist frustratie, fouten en overbelasting.uist tijdens het herstel duidelijk dat het werk niet meer past. Dat je structureel op je tenen liep, of al te lang iets deed wat niet bij je klopte.
Zie je burn-out als een stoplicht. Je hoeft niet per se af te slaan, maar je moet wél afremmen en opnieuw kijken: ga ik nog de goede kant op?
Grenzen stellen hoeft niet moeilijk te zijn. Gebruik deze eenvoudige aanpak in gesprekken:
Benoem wat je merkt: “Ik zie dat er iets bij komt.”
Erken het verzoek: “Ik snap dat dit belangrijk is.”
Noem jouw realiteit: “Mijn bord ligt op dit moment vol.”
Overleg over de oplossing: “Wat zou jij doen? Of wie kan dit anders oppakken?”
Eindig krachtig: “Ik wil het goed doen, en dat lukt alleen als ik hierin eerlijk ben.”
Maak een afspraak: “Laten we afstemmen wie wat oppakt en hoe we dit voortaan slimmer verdelen.”
Je hoeft geen sorry te zeggen voor je grens. Je bent geen robot. En je bent ook niet aangenomen om altijd beschikbaar te zijn.
Grenzen zijn geen muren. Het zijn richtingaanwijzers. Ze zorgen dat jij kunt blijven doen waar je goed in bent, zonder jezelf te verliezen.
Grenzen stellen is dus niet ‘nee’ zeggen tegen je werk, maar ‘ja’ zeggen tegen duurzaam werken.
Misschien heb je alleen een nieuwe manier van communiceren nodig. Misschien ontdek je dat je al te lang over je grenzen gaat in een functie die eigenlijk niet meer past.
Wat het ook is: je hoeft niet alles te pikken om goed werk te leveren.
Doe dan de gratis Werkflipscan en ontdek of je beter kunt blijven, bewegen of vertrekken.
📘 Of volg de cursus: Blijf, Beweeg of Vertrek, speciaal voor mensen die twijfelen over hun werk.
🤝 Deel je situatie in onze community of zoek een werkflipmaatje om mee te sparren.
Grenzen stellen is geen luxe. Het is een vaardigheid. En hoe eerder je het leert, hoe langer je werk leuk én houdbaar blijft.
Stap-voor-stap
online begeleiding
Met échte coaches
in de community
Actieve community
met gelijkgestemden
Praktisch & haalbaar
leren op jouw tempo
